Deszcz za oknem przyprawia mnie o dreszcze. Odruchowo sięgam po kołdrę, którą skopałam w nocy na brzeg łóżka i przykrywam się po sam czubek głowy.
Myślę o tym, co by się stało gdybym jednak olała cały porządek dnia i poszła spać dalej. Przed oczami pojawia mi się znajomy widok krainy snów. Zwijam się w kokon na łóżku i postanawiam odpuścić sobie i poleżeć jeszcze chociaż pięć minutek.
Ten pomysł mi się podoba, zaczynam balansować na krawędzi jawy i snu, gdy nagle jakiś piskliwy głos rozbrzmiewa w mojej głowie. Sprowadzona na ziemię rozpoznaję dźwięk mojego budzika. Niegdyś ulubiona piosenka, zdążyła się już zmienić w znienawidzoną przeze mnie kakofonię dźwięków.
Jednak jest to jedyny utwór, który daje radę wywabić mnie z łóżka.
Widząc, że telefon leży na łóżku, przypominam sobie jak dobrze się znam. Ponieważ jestem pewna, że gdyby telefon leżał gdzieś bliżej, najpewniej bym go wyłączyła i oddała się objęciom Morfeusza.
Wygramoliwszy się z łóżka, zaczyna do mnie docierać, która tak naprawdę jest godzina oraz fakt, iż jeżeli się nie sprężę, to ucieknie mi autobus.
Ta myśl rozbudza mnie już na dobre. Gnana tykaniem zegara, rzucam się w kierunku łazienki, zaczynając po drodze myśleć o tym, które ciuchy nadają się do ubrania.

Deszcz za oknem przyprawia mnie o dreszcze. Odruchowo sięgam po kołdrę, którą skopałam w nocy na brzeg łóżka i przykrywam się po sam czubek głowy.
Myślę o tym, co by się stało gdybym jednak olała cały porządek dnia i poszła spać dalej. Przed oczami pojawia mi się znajomy widok krainy snów. Zwijam się w kokon na łóżku i postanawiam odpuścić sobie i poleżeć jeszcze chociaż...

Gęste cienie, tak dumnie panoszące się po mojej sypialni nocą, nad ranem struchlały i wpełzły w najdalsze zakamarki pokoju, robiąc tym samym miejsce szczypiącym w oczy promieniom budzącego się słońca. Unosząca się w rytm mojego oddechu kołdra, wystawiona na ich działanie, poczęła nagrzewać się w zastraszającym tempie i po chwili leżenie pod nią stało się nieznośnie nieprzyjemne. Zrzuciłam ją z siebie, po czym przeniosłam zaspane spojrzenie na ścianę w kolorze soczystej pomarańczy, na której tańczyły słoneczne refleksy i niewyraźne cienie rzucane przez rosnące za oknem drzewa.
Zapach bzu wpadł z impetem do środka przez uchylonego okno wraz z podmuchem silniejszego wiatru, a moje nozdrza wypełniła aromatyczna woń kwiecia oraz koszonej trawy.
Lato w pełni.
Zerwałam się z nagle nudnego, mało atrakcyjnego łóżka, wybiegłam z pokoju i pognałam do łazienki, szacując, że na poranną toaletę potrzebne mi będzie około piętnastu minut, następnie na przygotowanie i zjedzenie śniadania (kawa!) kolejne dziesięć minut, po których czeka mnie absolutnie cudowny, pogodny, pełen przygód nowy dzień wakacji!

Gęste cienie, tak dumnie panoszące się po mojej sypialni nocą, nad ranem struchlały i wpełzły w najdalsze zakamarki pokoju, robiąc tym samym miejsce szczypiącym w oczy promieniom budzącego się słońca. Unosząca się w rytm mojego oddechu kołdra, wystawiona na ich działanie, poczęła nagrzewać się w zastraszającym tempie i po chwili leżenie pod nią stało się nieznośnie...

Znienawidzona piosenka - hallo to już ranek.
Wyciągam rękę czym szybciej aby wyłączyć to gów*o, jednak ustawienie nie lubianej nuty mobilizuje to przebudzenia się.
Szybki wzrok na powiadomienia, które przyszły i wyskok z łóżka. Uczy zachodzą mgłą, ciśnienie mi wzrasta, ach zapomniałam żeby tak szybko nie wstawać.
Powolny chód w stronę szafy, otwieram i widzę coś czego nienawidzę - nieposkładane ubrania. Największa zmora nastolatki takiej jak ja? Miłość do porządku jednocześnie nie potrafiąc go utrzymać!!!
Zwykły podkoszulek, zwykłe jeansy, zwykłe życie zwykłej nastolatki, Jezu czy moje życie musi być takie nudne?

Znienawidzona piosenka - hallo to już ranek.
Wyciągam rękę czym szybciej aby wyłączyć to gów*o, jednak ustawienie nie lubianej nuty mobilizuje to przebudzenia się.
Szybki wzrok na powiadomienia, które przyszły i wyskok z łóżka. Uczy zachodzą mgłą, ciśnienie mi wzrasta, ach zapomniałam żeby tak szybko nie wstawać.
Powolny chód w stronę szafy, otwieram i widzę coś czego...

Znów ta sama irytująca melodyjka dotarła do moich uszu. "Trzeba jak najszybciej wyłączyć, żeby nie pobudzić innych." Kliknęłam coś po omacku, chyba się udało. Przez moją głowę przebiegały myśli "jak zostać milionerem w ciągu godziny, aby nie trzeba było iść na uczelnię?". Nic nie wymyśliłam. Znowu. "Trzeba będzie jednak wstać."
Kilka czynności wykonywanych jednocześnie przeze mnie rano to norma, chcę w ten sposób zaoszczędzić czas. Szkoda tylko, że po raz kolejny byłam już wtedy spóźniona. To wcale nie skłoni mnie do przestawienia budzika na wcześniejszą godzinę. Ani do odpuszczenia sobie porannego papierosa.
Założyłam buty, gotowa na podbój kolejnego dnia.

Znów ta sama irytująca melodyjka dotarła do moich uszu. "Trzeba jak najszybciej wyłączyć, żeby nie pobudzić innych." Kliknęłam coś po omacku, chyba się udało. Przez moją głowę przebiegały myśli "jak zostać milionerem w ciągu godziny, aby nie trzeba było iść na uczelnię?". Nic nie wymyśliłam. Znowu. "Trzeba będzie jednak wstać."
Kilka czynności wykonywanych jednocześnie...

Dzień zaczął się jak w bajce. Ptaki ćwierkały za oknem, słońce powoli się budziło a ja wstałam wyglądając jak aniołek Victoria’s Secret albo i lepiej. Wróć, to przecież nie moja historia.
Mój dzień zaczął się jak zwykle od budzika o zbyt wczesnej porze, miliona drzemek i śniadania na szybko. No dobra, tym razem było bez śniadania, bo znów zaspałam. Wyszłam z domu wyglądając, jak zmokła kura: mokre włosy (dobrze, że akurat lało, przynajmniej nie wyróżniałam się znacząco z tłumu), resztki makijażu z wczoraj, które nie dały się płynu do demakijażu i jeszcze ta pognieciona kiecka, która w sumie zawsze się gniecie, więc nie miałam wyrzutów sumienia, że nie zdarzyłam jej wyprasować. Nie miałam ich, dopóki nie wsiadłam do jak zwykle spóźnionego autobusu i zobaczyłam jego – kopie 1:1 Ryana Goslinga …

Dzień zaczął się jak w bajce. Ptaki ćwierkały za oknem, słońce powoli się budziło a ja wstałam wyglądając jak aniołek Victoria’s Secret albo i lepiej. Wróć, to przecież nie moja historia.
Mój dzień zaczął się jak zwykle od budzika o zbyt wczesnej porze, miliona drzemek i śniadania na szybko. No dobra, tym razem było bez śniadania, bo znów zaspałam. Wyszłam z domu...

Ziewam niczym niedźwiedź w swej jaskini i powraca mi czucie w nogach, potem w rękach. Przewracam się na drugi bok i wciąż mam zamknięte oczy, jakbym chciała przedłużyć sen i zatrzymać czas. Nie mam ochoty wstawać, jestem zmęczona. Po chwili jednak przypomnienie o poniedziałku i pracy nakazuje mi wstać. Otwieram delikatnie oczy i kieruję spojrzenie na fragment okna za zasłoną. Piękna pogoda, znów błękitne, czyste niebo i Słońce rozświetlające Ziemię gorącymi promieniami. Wstaję i idę nastawić czajnik na kawę, biorąc do ręki lekturę pt. "Dopamina i sernik." Myślę sobie, że kiedyś to ja powinnam coś napisać, coś stworzyć, a nie tylko być odbiorcą książek. Minęło parę minut, czajnik gwiżdże, więc zalewam kawę, która dodaje mi sił i energii. Nie jestem już senna, a gotowa do zmierzenia się ze światem.

Ziewam niczym niedźwiedź w swej jaskini i powraca mi czucie w nogach, potem w rękach. Przewracam się na drugi bok i wciąż mam zamknięte oczy, jakbym chciała przedłużyć sen i zatrzymać czas. Nie mam ochoty wstawać, jestem zmęczona. Po chwili jednak przypomnienie o poniedziałku i pracy nakazuje mi wstać. Otwieram delikatnie oczy i kieruję spojrzenie na fragment okna za...

Ze snu wyrywa mnie preludium Bacha. Dźwięki podskakują nad łóżkiem, próbując odpędzić leniwą aurę, lecz są tak skuteczne jak kot brytyjski, próbujący zagonić stado owiec merynosowych do zagrody. Mój niemający najmniejszej ochoty na opuszczanie łóżka aparat ruchu walczy z żołądkiem, który desperacko domaga się śniadania. Pożegnania z reguły są trudne, a pożegnanie z ciepłą kołdrą, stanowi nie lada wyzwanie, jednak myśl o płatkach z mlekiem, pozwala mi zerwać się z łóżka i rozpocząć nowy dzień. Gdy potrząsam paczką, szukając wśród zwykłych zbożowych płatków, te oblane polewą jogurtową, przychodzi mi na myśl, że świat również wciąż się trzęsie, aby wrzucić na właściwą ścieżkę osoby, charakteryzujące się poszukiwaną cechą. Aby wepchnąć grupę ludzi do jednego poranka i na zawsze złączyć ich losy. Zastanawiamy się, kiedy przyjdzie nasza kolej na przeżywanie nowych doświadczeń i czekamy na nie, jak stłoczone płatki śniadaniowe, szukające wyjścia z paczki.

Ze snu wyrywa mnie preludium Bacha. Dźwięki podskakują nad łóżkiem, próbując odpędzić leniwą aurę, lecz są tak skuteczne jak kot brytyjski, próbujący zagonić stado owiec merynosowych do zagrody. Mój niemający najmniejszej ochoty na opuszczanie łóżka aparat ruchu walczy z żołądkiem, który desperacko domaga się śniadania. Pożegnania z reguły są trudne, a pożegnanie z ciepłą...

-Słońce-
Nie budzi mnie niczyi dotyk,
Niczyje usta, niczyja obecność…
Nikt nie podaje mi śniadania do łóżka,
choć wiem, że gdyby mógł, na pewno by to zrobił.
Gdyby mógł…
On jest moją pierwszą myślą
codziennie.
Budzi mnie słońce –
To takie cudowne…
(przecież on, będąc setki kilometrów stąd,
widzi to samo słońce. Dokładnie to samo!).
Śniłeś mi się, wiesz? Znowu.
Zamykam oczy. Tak bardzo chcę wrócić.
Ale Ciebie już nie ma.
Nikniesz zanim zdążę uwierzyć, że jesteś.
Moje poranki to tęsknota.
To pościel obleczona w Twoją nieobecność,
w Twój nie-zapach,
nie-dotyk,
nie-szeptanie.
Nie ma Cię obok,
Ale wiem, że jesteś -
Inaczej przecież nie wstałoby dziś słońce…

-Słońce-
Nie budzi mnie niczyi dotyk,
Niczyje usta, niczyja obecność…
Nikt nie podaje mi śniadania do łóżka,
choć wiem, że gdyby mógł, na pewno by to zrobił.
Gdyby mógł…
On jest moją pierwszą myślą
codziennie.
Budzi mnie słońce –
To takie cudowne…
(przecież on, będąc setki kilometrów stąd,
widzi to samo słońce. Dokładnie to samo!).
Śniłeś mi się, wiesz? Znowu.
Zamykam...

O nie, u mnie nie wygląda to ani romantycznie, ani zabawnie. Codziennie, wyłączając weekendy, wygląda to tak samo: dzwoni budzik, więc otwieram jedno oko, drugie jeszcze śpi. Po pięciu minutach wstaję. Ubieram się, robię śniadanie i wracam z nim na cztery krótkie minuty do łóżka, by stworzyć iluzję, że wcale, ale to wcale nie muszę śpieszyć się do pracy. Szybka toaleta, siusiu i po dwudziestu minutach od otworzenia drugiego oka już nie ma mnie w domu.

O nie, u mnie nie wygląda to ani romantycznie, ani zabawnie. Codziennie, wyłączając weekendy, wygląda to tak samo: dzwoni budzik, więc otwieram jedno oko, drugie jeszcze śpi. Po pięciu minutach wstaję. Ubieram się, robię śniadanie i wracam z nim na cztery krótkie minuty do łóżka, by stworzyć iluzję, że wcale, ale to wcale nie muszę śpieszyć się do pracy. Szybka toaleta,...

Budzę się, otwieram oczy i szukam jedną ręką telefonu, który nadal przeraźliwie dzwoni. Wyłączam budzik i wstaję, zabieram z szafki picie, które miałam na noc i udaję się do kuchni by nastawić wodę. W drodze do kuchni witam się z moim szczekającym szczęściem, które biega i obija ogonem o wszystko w pobliżu robiąc przy tym straszliwy hałas. Biorę leki by pyłki nie dopadły mnie, gdy tylko wyjdę z domu i wyglądam za okno by sprawdzić jaka jest pogoda. Wyjmuję odzież i idę odbyć poranną toaletę oraz uszykować się godnie do wyjścia. W międzyczasie zalewam kawę i pakuję wszystkie niezbędne mi rzeczy do torby: śniadanie, picie, portfel, kosmetyczka pierwszej pomocy, coś do pisania. Udaję się do łazienki by skończyć szykowanie się. Gdy jestem już prawie gotowa siadam na chwilę z kawą i moim zwierzem, czeka nas poważna rozmowa jak co rano. Tłumaczę jej, że ma być grzeczna, nie grzebać w koszu itp. a ona udaje, że uważnie słucha, ale ciągle przeszkadza mi w moim monologu próbując mnie polizać. Teraz przyszedł czas na założenie butów, odzieży wierzchniej, okularów, zaopatrzenie się w muzykę na drogę i czas ruszać.

Budzę się, otwieram oczy i szukam jedną ręką telefonu, który nadal przeraźliwie dzwoni. Wyłączam budzik i wstaję, zabieram z szafki picie, które miałam na noc i udaję się do kuchni by nastawić wodę. W drodze do kuchni witam się z moim szczekającym szczęściem, które biega i obija ogonem o wszystko w pobliżu robiąc przy tym straszliwy hałas. Biorę leki by pyłki nie dopadły...